Een week in Beiroet. Dwars door de stad gelopen, van Oost naar West. Ik logeer in de Christelijke wijk Gemaziye in Oost Beiroet. Een heel kleine kamer met een ventilator en het gedreun van een snelweg om de hoek. Gelukkig is er een rustig winkelstraatje verderop waar ik ’s morgens een opgerold brood eet, gevuld met witte kaas en zure groenten en daarna een piepkleine zwarte koffie. De zaak wordt gerund door een kleine jonge vrouw met prachtig lang zwart haar. Zo iets is altijd een goed begin van de dag.
Wat opvalt: In heel Beiroet wordt gebouwd. En altijd de hoogte in. De stad heeft nauwelijks ruimte dus wordt iedere vierkante meter benut. Er is een enorme wildgroei aan bouwstijlen, hoog tegen laag, oud vlak naast gloednieuw, verpauperd naast superdeluxe glitter. Een waanzinnige mix van alles door elkaar. Een fascinerend gegeven voor een fotograaf.
Van het openbaar vervoer snap ik geen jota. Er zijn geen reguliere buslijnen, alleen minibusjes en taxi’s. Alle opschriften in het Arabisch. Ik ben een paar keer in een minibusje gesprongen dat naar de juiste richting leek te gaan. Dat liep dus vekeerd af. Zo kom je wel nog eens ergens en zie je de wat minder voor de hand liggende wijken.
Dan het centrum van de stad: Dat is in 1990 totaal in puin geschoten uit de burgeroorlog gekomen. Hier en daar staan nog karkassen van wat eens gebouwen waren. Pokdalig van kogelgaten. Maar dat zijn de laatste restanten. Downtown Beiroet is booming en de superluxe hotels schieten letterlijk omhoog. De ene wolkenkrabber verrijst naast de andere. De grondprijzen zijn astronomisch. Ik vermoed dat de oliemiljardais uit de Golfregio hier heel graag investeren. En warempel heeft ook een klein stukje van het oude Beiroet hier mogen overleven: rond de Place d’Etoile vind je een paar gerestaureerde blokken die een idee geven van hoe prachtig het Parijs van het Oosten er tot in de jaren ’60 heeft uitgezien.
Intussen besef ik dat ik op mijn dooie gemak rondloop in wat in de jaren ’80 absoluut de gevaarlijkste vierkante kilometers ter wereld waren. Beiroet downtown was het slagveld waar christelijke en islamistische milities streden om de macht. Niemand woonde hier meer, geen gebouw bleef gespaard, niets functioneerde er nog.
Het gaat nu weer goed zo te zien. Maar de nieuwe plaag is het verkeer geworden. Het zit altijd en overal vast en de lucht is om te snijden. Stoplichten zijn onbekend. Chaos en dolle rijders maken de dienst uit. Maar als ze niet in hun auto zitten lijken de Beiroeti’s me juist ontzettend charmante en beschaafde mensen.
Downtown Beiroet zoals het genoemd wordt. Tijdens de burgeroorlog (1975-1990) het epicentrum van elkaar bestrijdende paramilitaire milities met als resultaat volledige verwoesting. Bijna alle sporen van de oorlog zijn hier nu verdwenen. In plaats daarvan is downtown booming en verrijst er het ene peperdure zakenhotel naast het andere, vooral gefinancierd door de oliestaten aan de Arabische Golf.
Een andere hoek van Downtown Beiroet. Gezien vanaf de Corniche, de boulevard langs de oever van de Middellandse Zee.
Mijn eerste avond in Beiroet. Tegen zonsondergang neemt de intensiteit van het verkeer waanzinnige vormen aan en staat haast alles stil. Ondanks de vele brede wegen en fly-overs.
Spiertzfoto 