De eerste editie van het nieuwe muziekfestival Maňana Maňana werd gehouden op het landgoed Enghuizen in Hummelo (Gld).
Het festival werd geafficheerd als “Het meest relaxte festival van Nederland”. De omgeving was daar in ieder geval rustig genoeg voor met een groot gazon, omzoomd door bosranden en een vijver waar je een forel aan de haak mocht proberen te slaan die je vervolgens kon laten bakken bij de kok. Hier geen krioelende massa’s zoals op de grote festivals. Wel een camping aan het water en omgelegde boomstammen om op te zitten of tegenaan te hangen, luie stoelen aan het water en ’s avonds kampvuurtjes in de vuurkorven die hier en daar stonden om een beetje warm te blijven in de kille avond terwijl de laatste bands van de dag speelden.
Het was gezellig, ontspannen met publiek van alle leeftijden, er was lekker eten met ook een gezond aanbod. In het bos stond een piano waarop iedereen die zin had mocht spelen. Er liepen orks rond om een beetje toe te zien en het publiek te vermaken. Met het opruimen van afval hadden ze het niet druk want dat was er nauwelijks. Plastic leek niet meer te bestaan. Hoe duurzaam kun je het hebben?
Bijzonder was het podium dat terecht de naam De Groene Kathedraal had gekregen omdat het een stukje in het bos tussen twee rijen torenhoge beuken was opgebouwd. Daar klonk onder andere de vette soul en blues van de Van Der Ven Band en de nog steeds mild boze Armand die zijn liedjes aaneenreeg met verhalen van vroeger en moppen die net niet kunnen. En natuurlijk had hij zijn hasjpijpje niet vergeten.
De dag eindigde met de aan de Balkanfolk ontleende pop van Amariszi die het nog overgebleven deel van het publiek nog eens flink aan het dansen kreeg.
De Van der Venband speelt op het podium De Groene Kathedraal
Armand op het festival Manana Manana
Amariszi op festival Manana Manana
Spiertzfoto 